Everybody is a hologram

Zasłyszałam kiedyś opinii, że ludzie, którzy nie posiedli zdolności samoakceptacji i nie potrafią uporać się z własnymi myślami, tłumią głosy wewnętrzne poprzez wchłanianie muzyki, głośne i douszne. Zagłuszają się po prostu. I do wniosku doszłam, że jako człowiek oscylujący między przeciętnością, normalnością a nudnością więcej tego robić nie będę.
Toteż od dłuższego czasu chodzę, nasłuchuję, czasami rozmawiam ze sobą, bo tylko z własnym bytem idzie mi się dogadać. Na poziomie.
I słucham bezcelowych rozmów ludu w autobusie, aczkolwiek coraz rzadziej, bo większość jednak preferuje zagłuszanie się, albo ów konwersacje są tak miałkie, że wolę się się skupić na nieodgadnionych pokładach psychiki własnej.
Ale dzisiaj słuchałam pań. Dwóch. W wieku półśrednim. Strudzonych iście. Matki polki zapewne, chociaż to mój skromny domysł.
Jedna wygłasza monolog. Druga przytakuje, czasem coś doda. Nieistotne.

Proszę pani. Co ten rząd robi. Nie wyobrażam sobie, że mogą nam aż tak wydłużyć ten wiek emerytalny. Jeszcze, żeby praca była, żeby oni godne życie obywatelom zapewnili, a co oni robią? Widzi pani, ja muszę na kasie robić. A ta kierowniczka, mówię pani, straszna. Człowiek czegoś nie dopatrzy to od razu źle. I kamery przy kasie zamontowali, żeby nas obserwować. Jak klient do mnie z pyskiem to wszystko w porządku, a jeżeli mu coś odpowiem to od razu awantura. A te zarobki, mówię pani, poniżej godności. Traktują nas w tym kraju jak tanią siłę roboczą. Jesteśmy murzynami w Polsce. Murzynami. 

Ów jęczenie bezsensowne doprowadza mnie do istnej irytacji, pomimo, że narzekanie to ekstremalny sport narodowy.
I takie biadolenie, o godnym życiu. Godne życie nie implikuje stanu posiadania tudzież stan posiadania - godnego życia. A ludzie po prostu pieniędzy chcą, w całej jego plugawości. Nie nauczyli się najprostszego z możliwych, że nie ma nic za darmo. Może, po prostu, ich mózgi stanowią relikt komunistyczny.
Najbardziej mnie jednak irytuje, że pani ów najprawdopodobniej zbyt wcześnie rozpoczęła prokreację albo zwyczajnie uczyć się jej nie chciało, a teraz za swój stan społeczno-materialny obwinia wszystkich, tylko nie siebie. I nie potrafi podjąć przedsięwzięcia, nie potrafi podjąć żadnej inicjatywy, nie byłaby w stanie zaryzykować, bo jej umysł jest zaprogramowany na bycie społeczną ofiarą, która się upadla, by potem, z czystym sumieniem, pluć jadem i narzekać.
Z takich jednostek składa się nasze społeczeństwo. Sami sobie tego bakcyla wyhodowaliśmy. Ohydne.

Chyba ostatnimi czasy za bardzo się na Polskę uskarżam. Nadal jednak chodzę, żyję i uśmiecham się nieśmiało. I piję czekoladowe szejki z imienną dedykacją "Masz Aga, chlej mojego spusta". Prymitywni ludzie. Nie znam innych.