Miazga

Czytać się nie chce. To może być albo zapowiedź rychłego zgonu albo jeden z objawów postępującego zaniku mózgu. Albo jedno i drugie. W zasadzie, zawsze jest jedno i drugie i zawsze trzeba wszystko wypośrodkowywać.

To tylko kał w postaci literek.

Bierność pozwala mi tylko siedzieć i patrzeć. A wokół nadpobudliwe latorośle biegają i krzyczą, a nastolatki, niekoniecznie zbuntowane, sączą piwo ławkę obok. I jakaś para przechodzi, drażliwa kobieta to płacze, to krzyczy na swego zdezorientowanego towarzysza. Mówi, że z deficytu pieniędzy czegoś mieć nie będzie. A on mówi, że będzie, to ona jeszcze bardziej ryczy, to on prosi, żeby mu wytłumaczyła, a ona mówi, że nie będzie miała, bo nie ma pieniędzy, on mówi, żeby się uspokoiła, ona płacze.
Oni znikają za rogiem, ja za cholerę nie wiem o co chodzi. I tylko się przyglądam, bo przyglądanie się jest przecież takie metafizyczne.
Powinnam ich jeszcze nienawidzić, ale skupianie nienawiści na sobie rujnuje mi cały światopogląd. A wystarczyłoby, że poznałabym powód histerii tej pani, a mogłabym wówczas, z czystym sumieniem, wzgardzić światem całym.

Ja, ja, ja. Guwno, guwno, guwno.

Czas na kolejnego z serii indie-folkowych panów z brodą, z którym mogłabym popełnić mezalians.