Rozwolnienie jaźni

Kocham definicje. Przeciętność mnie definiuje. Czasami ktoś jeszcze na wyrost rzuci, że ironiczna jestem, ale ja im nie wierzę. Wulgarna jestem. Niekulturalna. Taki typ człowieka z którym koegzystować dłużej niż godzin kilka się nie da. Ja to rozumiem. Ale jak już ktoś koniecznie chce spędzić te godziny w towarzystwie moim, chce mi piwo postawić, bo wie, że takiego nie pijam, wie że łyk skonsumuję, powykrzywiam nienaturalnie mordkę i resztę mu odstąpię. Jak tak bardzo chce i nawet na godzinę konkretną się umawia, w odróżnieniu od reszty populacji, która przytakuje, że koniecznie kiedyś musimy się spotkać i pogadać, to chociaż przyjść by wypadało. Albo nie przyjść, jednak z adnotacją, że mi się z tobą spotykać nie chce, ja spotkanie z tobą pierdolę, ewentualnie w wersji kulturalnej, że nie mogę, sraczkę mam. Ale jak ktoś mnie beznamiętnie olewa moczem klarownym i nawet nie podejmuje próby pokrętnego wytłumaczenia się, to wtedy czuję się jak gówno. Jak typowe psie odchody, które na ulicy leżą, a ludzie masowo je omijają, bo wyrzucić się brzydzą. Czasem ktoś wdepnie nieopatrzne i gówno się cieszy, że na łono społeczeństwa powraca.

The Absurd.

Po drugie. Studentem filologii polskiej uniwersytetu wrocławskiego zostałam. Współuczniowie, współwięźniowie czy tam współobywatele kreują się na iście światłych humanistów, piszą, że scenariusze piszą, że prozę piszą, że poezję piszą.... i Aga po drugiej stronie barykady, która co najwyżej bloga pisze. Czasami nawet w trzeciej osobie go pisze, gdy już ją pokłady własnej żałosności zaczynają przytłaczać.

Gówność nad gównościami i wszystko kał.