There is no detox for a wall

Namuzowuję się. Konserwantuję się. Konserwuję od środka. Uniwersalne uniwersum.
Wyizolował się mózg i w przestrzeniach podprogowych błądzi.
Biedna ja i biedne niebyty prozaiczne moje. Za bardzo wszystko wykreowane, wylane, wysrane. Wyrwane z kontekstu. Wyginane. Wyim-agi-no-wane.

Po prostu -  błądzę gdzieś, w otchłaniach kloaki, świadoma, że gorzej już być nie może. Codzienny kontekst przyprawia mnie o tkliwą myśl taką.
Więc się cieszę. Irracjonalnie. Cieszę się, że mogłam uratować komuś życie, jako banalny posiadacz ognia. I cieszę się, że dzięki mnie ktoś wie jak dojechać do centrum handlowego karolinka, i która jest godzina. Nawet się cieszę, gdy z zeszytu od niemieckiego wylewają się swastyki, bynajmniej nie mojego autorstwa.
Najbardziej cieszę się ze zbliżającej się daty publikacji tajnego dziennika Białoszewskiego. A to już całkiem spore szczęście. Półkilogramowe. Kilkusetstronicowe.

Niestety, jest to tylko jeden z etapów mojej schematycznej paraboliczności. Ambiwalencja rozłożona w czasie.


Borze zielony, dlaczego nawet w tym aspekcie nie mogę być spójna?