Psychoaga

Miesiąc temu na tym koncercie byłam. Miesiąc temu tę oto nocię spłodziłam. Dzisiaj publikuję i sama nie wiem dlaczego nie miesiąc temu.

Na koncercie byłam, muzyki słuchałam powyższej. Myślałam, że hałas się w chaosie definiuje, ale mi uświadomili, że chyba jednak nie. Bo to podobno twór dopracowany, a technicznie to wręcz dobry. 

A jak ktoś krzyczy, to zazwyczaj się włącza taki mechanizm, że się wychodzi, albo się mówi, żeby zamknął mordę. A ludzie na tym koncercie tylko podrygiwali, masowy atak drgawek. 

W sytuacjach interpersonalnych niewykonalne. 

Gdy się pytam dlaczego, to odpowiadają, że to się czuje. Wtedy przypominam sobie, że przecież jestem upośledzona, a egzystencyja ma jeszcze wymiar emocjonalny.

Na ewentualne pytania o sens mojej obecności na takich wydarzeniach wysoce kulturalnych, mogę tylko odpowiedzieć formułką relatywności wszechrzeczy. To, że coś mi się nie podoba, nie jest jednoznaczne z tym, że tego nie lubię. Alogiczna Agniesia.

Koncerty mi w wymiarze społecznym nie przeszkadzają. Ludzie na nich są i niech sobie są. Ludzie mają drgawki, ludzie się ruszają, ludzie przytupują w rytm muzyki (albo i nie w rytm) albo przyklaskują, albo skurcze ciała mają. I niech sobie mają. Ja mieć nie muszę. Ja stoję, ja słucham, ja analizuję wszystko, kompresuję tę miazgę i upycham w przestrzenie Agniesiowego świata. A gdy się mnie na wspólne celebrowanie czyichś urodzin zaprasza, to wówczas dostaję bezobjawowego ataku drgawek i wymawiam się rozstrojem flaków. Jakbym przeczuwała, że tam się będzie czegoś ode mnie wymagać.

Problemydwudziestolatekdwudziestegopierwszegowieku.