Suburbia

Okolica jest upadlająca, szara i zasyfiona, z kikutami zamiast drzew, rozkładającymi się opornie resztkami po treści konkretnej, grubymi, zmarnowanymi prostytutkami bezideowo oferujących swe profesjonalne usługi i jakimiś składowniami, pomieszczeniami, magazynami i budynkami w stanie rozpadu. Dzień w dzień beznamiętnie mijam elementy które kreują moją rzeczywistość zasadniczo, od poczęcia. Gdyby w ów przestrzeń wtłoczyć jeszcze żebraków to stanowiłaby ona wierne odwzorowanie iście naturalistycznych Żeromskich lamentów. Bezdomnych nie ma, są jednak inne człowiekowate. Bardziej matowe, plugawe, dnawe, parszywe, nie-mrawe. Realia się nie zmieniają.
Ale przytłaczająca rzeczywistość nie wystarcza by upodlić małego człowieka. Do opisu rzeczywistości dochodzą powszechnie znane warunki klimatyczne, finezyjny efekt global warming propagandy.
Mróz dmucha po mordzie, zgniłą arafatą owijam pół twarzy, niczym zaufany członek al-kaidy, na łeb ubieram czapkę, tylko oczy zostają na wierzchu. Cholera, co z oczami? Panika, panika.
Oczy zaczynają łzawić. Teraz już na pewno, pod naporem mrozu, zamarzną, przeszklą się rozbryzgując na miliony kolorystycznych kryształków. I spoczną na tym chodniku, o ironio - niezauważone. 
Oczy wyszły z tego cało. Jutro się zaczną od nowa. Kruszyć. 

Być czy mieć - takie dwa pytania. Bliżej ku celom posiadania.
Prześladuje mnie.